Onze oproep om uw verhalen rondom euthanasie in uw directe omgeving te delen, leverde binnen de kortste keren 148 reacties op. U heeft indrukwekkende verhalen aangeleverd die getuigen van betrokkenheid, warmte en van dankbaarheid over de manier waarop aan naasten ondanks vaak trieste omstandigheden een waardige oplossing kon worden geboden. De NVVE heeft de verhalen inmiddels gedeeld met de SGP, die op zoek was naar reacties om zodoende een vollediger beeld te krijgen van de huidige toepassing van euthanasie in Nederland. Wij hopen dat deze verhalen daartoe bijdragen.
Hartelijk dank voor uw medewerking.
Ingezonden brieven
Geachte Tweede Kamerleden,
Beste tweede Kamerleden,
Mijn vrouw is 10-01-2016 overleden aan Alvleesklierkanker. Toen ze het een half jaar daarvoor hoorde vroeg ze wat de prognose was. Hooguit een half jaar. Het had voor haar weinig zin om de strijd aan te gaan. Eén ding was haar duidelijke wens: een menswaardig sterven. Lid geworden van de NVVE en alles met haar huisarts besproken. Ze hoefde zich geen zorgen te maken, want de arts wilde haar helpen.
Toen ze merkte dat ze erg achteruit ging heeft ze contact gezocht met haar huisarts om de wettelijke procedure in werking te zetten. Een dag voor de geplande datum is ze in de ambulance op weg naar het ziekenhuis overleden. Gelukkig is zo de euthanasie haar bespaard gebleven. Maar dat ze geholpen kon worden heeft haar rust gegeven op weg naar haar einde.
simon bakker, Vianen,%20ut
Geachte Tweede Kamerleden,
Wij hebben helaas een slechte ervaring mbt euthanasie…
Ons zoontje (welke gezond ter wereld is gekomen) kreeg toen hij drie maanden was een menigtes. Toen een paar maanden later duidelijk werd dat hij geen hersenactiviteit meer had, geen kwaliteit van leven zou hebben en dat dat ook nog eens een uitzichtloos leven zou zijn, wilde wij het liefst euthanasie voor ons zoontje. Maar omdat ons zoontje geen pijnprikkels meer zou hebben, leedt hij (volgens de artsen) geen pijn en was euthanasie geen optie. Dit zou dan nl. strafbaar zijn. Een commissie van het ziekenhuis heeft toen besloten dat dat dus geen optie was en ons werd verteld dat wij ons huis moesten verkopen, wij hadden nl een aangepaste woning nodig voor ons zoontje, ik moest ook nog mijn baan opzeggen, want ik moest dus 24 uur voor mijn zoontje zorgen en als ik dat niet aan zou kunnen dan zou ik mijn zoontje naar een instelling kunnen brengen. De commissie die dit bepaald heeft, heeft niet eens met ons gesproken, maar bepaald wel even wat er moet gebeuren met een jong gezin wat nog vol in het leven stond… Uiteindelijk hebben wij ervoor gekozen om de sondevoeding stop te zetten, dit was nl de enige optie om hem te laten gaan. Maar dit betekende dus dat wij ons zoontje, wat een uitzichtloos leven zou hebben, zonder enige kwaliteit moesten laten verhongeren… Mensonterend is dit!!! Dit heeft een enorme impact op ons gezin gehad. Waarom moest dit zo? Hij zou geen kwaliteit van leven hebben, hij zou geen emoties kennen, hij zou niet weten dat wij zijn ouders zijn enz. enz. En waarom is er een commissie die dit bepaald, zonder ook maar een woord met de ouders te hebben gesproken… Hij had ook op een rustige en vredige manier kunnen gaan dmv euthanasie!!!
Voor kinderen die door ziekte of een ongeluk een uitzichtloos leven moeten leiden, zonder kwaliteit is geen leven!!!
Ik hoop dat hier eens naar gekeken wordt, want op deze manier je kind moeten laten gaan is mensonterend!!! Niet alleen voor het kind, maar ook voor het gezin!!!
Brigit Visser, Voorburg
Geachte Tweede Kamerleden,
Geachte Lezer.
16 April 2013 is mijn Moeder overleden, na Euthanasie.
Mijn Moeder was 90 jaar.
Oorlog meegemaakt, zoon op 44 jarige leeftijd overleden, man op 65 jarige leeftijd overleden.
Zelfstandig altijd gewoond.
Er was een melanoom ,die via haar neus naar buiten kwam.
In 6 weken tijd, was ze een afhankelijke vrouw geworden.
Ze heeft om Euthanasie gevraagd en gelukkig heeft onze huisarts haar geholpen.
Ook de tweede arts kon het begrijpen.
Wij zijn blij als kinderen, dat onze Moeder waardig afscheid heeft kunnen nemen van ons en van het leven.
Het helpt ook in de verwerking, het was haar wens en kon het zelf verwoorden.
Als kinderen hebben we dit afscheid als zeer waardig en waardevol ervaren.
Een dochter.
J van Plateringen -van der Windt
J van Plateringen- van der Windt, Harderwijk
Geachte Tweede Kamerleden,
Vorig jaar zomer was de darmkanker van mijn echtgenote zo ver gevorderd dat het niet meer ging.
Zij had al eerder met onze huisarts de mogelijke euthanasiewens besproken en de benodigde documenten getekend.
Toen ik belde kwam de huisarts meteen en regelde het bezoek van de scenarts diezelfde middag. Tegelijkertijd organiseerde ze de palliatieve zorg voor mijn vrouw.
Daardoor was mijn vrouw in staat de laatste anderhalve dag op een fantastische manier te functioneren, héél wat beter dan als ze in slaap gebracht zou zijn om te overlijden.
Toen het zover was dat de actieve euthanasie voltrokken ging worden hadden al onze kinderen en kleinkinderen en haar beste vriendin (die ervoor uit Frankrijk was gekomen) op een mooie manier afscheid van haar genomen. Ze waren er allemaal op het belangrijke moment!
Hoewel zéér verdrietig was het voor mij toch een dood die z’mooi was dat ik wens dat ik ook zo mag gaan!
De huisarts had de gemeentearts, die de dood moest vaststellen, keurig op tijd geregeld. Voor mij was het voorbereiden van de crematie ook goed gegaan! Iedereen werkte optimaal mee.
Bart van der Eijk, Lathum
Geachte Tweede Kamerleden,
Onze zeer intelligente, vrolijke, nog steeds zelfstandig samenwonende, maar helaas dement geworden oom van in de tachtig, koos voor een “zelfgekozen levenseinde” thuis. Uitgevoerd door arts. (Aan alle richtlijnen voldaan).
Hij was zeer opgelucht en dankbaar dat hij dit zo kon doen.
Alles gebeurde in volstrekte rust en harmonie.
Een positieve ervaring.
Anoniem, Boz
Geachte Tweede Kamerleden,
Ikzelf heb geen directe ervaring met euthanasie, maar wil wel zelf kunnen beslissen over mijn levenseinde.
Ik ken en heb gekend, diverse mensen die een mensonterend einde van hun leven hebben doorgemaakt. Zij hadden graag zelf beslist over het tijdstip waarop zij niet meer wakker zouden worden.
Ik heb veel respect voor het standpunt van de SGP. Maar ik vraag de SGP ook respect te hebben voor mijn ideeën en behoeften als ik mijn leven voltooid acht.
Niemand is verplicht tot euthanasie, maar laat ieder daar zelf over beslissen!
T. Baudoin-van der Zwaan, Nuenen
Geachte Tweede Kamerleden,
Mijn ervaring is heel erg mooi.
Het zien sterven van mijn broer met euthanasie verliep
zo liefde en vredig.
De angst was er niet meer, de pijn smolt weg en we konden
hem loslaten op zijn nieuwe reis.
Liefde is het doel van het leven, sterven in angst is verschrikkelijk. Ik hoop dat iedereen dit mee mag maken.
Patricia Sekhuis, Leiden
Geachte Tweede Kamerleden,
Als senior (bouwjaar 1935) heb ik verschillende naaste familieleden en vrienden dit aardse paradijs zien verlaten en bij velen van hen was dit afscheid afschuwelijk en absoluut ontluisterend. Ik heb mij stellig voorgenomen dat die ontluistering nooit mijn/ons deel zal worden en daardoor zijn mijn echtgenote en ikzelf al tientallen jaren lid van de NVVE. Wij zijn stellig van mening dat wij daar niemand enig kwaad mee doen.
Toch blijkt steeds weer dat bepaalde politieke partijen zich geroepen voelen om onze wens om afscheid te nemen van het leven wanneer wij dit zelf willen, niet kunnen accepteren. Elke gelegenheid wordt door die partijen aangegrepen om onze wens te dwarsbomen.
Ik weet wel zeker dat de Heer ons zo’n ongewenst afscheid van het leven niet zal gunnen en ik hoop dat de de politiek dit eindelijk zal gaan begrijpen.
Clim en Bram Menke, Breda.
Geachte Tweede Kamerleden,
Van: Paul van Buul
Datum: 28 juni 2017 om 11:05
Onderwerp: euthanasie
Aan: sgp@tweedekamer.nl
Cc: Sylvia Offers , Gerben van Buul
Geachte Fractie,
Het leven kunstmatig verlengen als het naar persoonlijk ervaren
wenselijk is, met antibiotica, een bril of wat voor medische ingreep
ook, is voor “God” spelen en alom geaccepteerd. Het leven kunstmatig verkorten als het naar persoonlijk ervaren wenselijk is, is naar mijn inzien het zelfde voor “God” spelen maar staat o.a. door jullie toedoen in een slecht daglicht.
Gaarne zag ik uitgelegd wat jullie als verschil tussen deze twee
mogelijkheden zien.
Met vriendelijke groet,
Paul P.W. van Buul, Woubrugge
Paul P.W. van Buul, Woubrugge
Geachte Tweede Kamerleden,
Mijn man is op 7-1-2014 na een slopende longkanker overleden met de hulp van euthanasie. Dit was voor mij en mijn 3 kinderen door onze huisarts begeleid heel erg mooi want je man zien lijden is hartverscheurend. Ik heb dan ook zelf besloten om mocht ik ernstig ziek worden ook via euthanasie uit het leven te stappen.
Th.Pieters-Augustus, Simpelveld