Onze oproep om uw verhalen rondom euthanasie in uw directe omgeving te delen, leverde binnen de kortste keren 148 reacties op. U heeft indrukwekkende verhalen aangeleverd die getuigen van betrokkenheid, warmte en van dankbaarheid over de manier waarop aan naasten ondanks vaak trieste omstandigheden een waardige oplossing kon worden geboden. De NVVE heeft de verhalen inmiddels gedeeld met de SGP, die op zoek was naar reacties om zodoende een vollediger beeld te krijgen van de huidige toepassing van euthanasie in Nederland. Wij hopen dat deze verhalen daartoe bijdragen.
Hartelijk dank voor uw medewerking.
Ingezonden brieven
Geachte Tweede Kamerleden,
Nadat mijn tante op haar 83e getroffen werd door een beroerte, kon ze niet meer schilderen, wat haar levensinvulling was. Voor haar had het leven geen waarde meer, ze wilde niet afhankelijk van alles en iedereen in leven gehouden worden. Daarom heeft ze, in zeer goed overleg met haar huisarts en de controlerend arts, besloten tot euthanasie. Uiteraard had ze al jaren geleden een wilsverklaring getekend en dat met haar huisarts besproken. Alles is goed verlopen en toen het zover was, was ze alleen maar blij dat haar lijden voorbij was.
Ingrid Vroom, Groningen
Geachte Tweede Kamerleden,
Mijn 89 jarige moeder vond dat haar leven geleefd was in februari, na vele valpartijen en er steeds zwakker en afhankelijker bovenop komen.
Na behoorlijk wat gesprekken vond zij de levenseinde kliniek bereid om in haar wens te voorzien.
Op Hemelvaartsdag jongstleden is zij gaan ‘hemelen’ zoals ze dat zelf zo zei.
Ik ben de arts én verpleegster van de levenseinde kliniek dankbaar voor hun hulp.
Alles ging naar wens van mijn moeder, op het door haarzelf gekozen moment, het is goed zo.
Ik hoop dat de wet snel aangepast gaat worden en dat het zelfbeschikkingsrecht echt ook dát wordt, en niet dat vreemden blijven beschikken over het recht van anderen.
mvg Marga
Marga Hin, Wervershoof
Geachte Tweede Kamerleden,
Mijn moeder is bijna een jaar geleden overleden; op 8 augustus 2016. Ze had al enkele jaren dementie. Na het vaststellen van deze vreselijke diagnose heeft ze samen met mijn vader een wilsbeschikking opgesteld. Mijn broer, zussen en ik stonden achter haar.
Dan is het nog allemaal theorie. Maar gaandeweg ging het met mijn moeder slechter. Wij allen hebben ons uiterste best gedaan om haar (maar ook mijn vader) te helpen zodat ze nog thuis kon blijven wonen. Dat was helaas op een gegeven moment niet meer mogelijk. Dan “wil” je van theorie praktijk maken en dat is ons gelukkig gegund. Doordat mijn moeder tot op het einde kon blijven zeggen wat haar wens was, konden de huisarts (die mijn ouders heel goed begeleid heeft) en de scenarts hun accoord geven.
Mijn moeder is gestorven op het moment dat zij gekozen heeft en op een wijze die geheel bij haar paste. Voor ons erg waardevol. Met dank aan de huisarts.
Ik wil pleiten voor een humane dood voor ons Nederlanders.
José, Valkenswaard
Geachte Tweede Kamerleden,
Geachte Kamerleden,
Graag zou ik in een thuisbezoek eens willen praten met jullie over euthanasie en mijn verhaal vertellen
k denk dat u een totaal ander beeld krijgt . U praat met een intelligente vrouw met zeer veel levenservaring. Ik denk t.z.t aan euthanasie met goede redenen.
Ik ben ervan overtuigd hiermee te bereiken dat er echt een andere kijk op euthanasie zal komen.. En bovenal dat wij de mens gaan leren respecteren en in hun waarde te laten.
Tenslotte worden we niet allemaal in een goed nest geboren met de juiste genen en geld.
Met vriendelijke groet,
mevr. van pelt, Warnsveld
Geachte Tweede Kamerleden,
In 2014 is mijn partner ziek geworden en uiteindelijk door euthanasie aan zijn einde gekomen.
Euthanasie is niet iets waar je zomaar voor kiest, maar als het leven alleen maar lijden wordt, maakt euthanasie de laatste levensfase en het sterven menswaardig.
Diep respect heb ik voor de huisarts, die na een zeer zorgvuldige procedure bijzonder liefdevol heeft gehandeld.
Mijn broer en schoonzus hadden ook allebei een euthanasieverklaring getekend omdat ze ernstig ziek waren maar hebben beide een mensonwaardig einde moeten doorstaan omdat ze door omstandigheden niet meer wilsbekwaam waren om de euthanasieprocedure te kunnen opstarten.
Ik mag hopen dat mij zoiets bespaard zal blijven en als euthanasie aan banden gelegd zou worden dan zou ik er zelf een einde aan maken maar ook dat zou afschuwelijk zijn.
Mijn schoonzus heeft zelfs 4 dagen liggen gillen van de pijn en ook mijn broer heeft ernstig ondraaglijk geleden.
In deze tijd, waar wij beschikken over zeer goede medische pijnbestrijding is het niet zo dat een mens geen ondraaglijke pijn meer hoeft te lijden helaas.
anoniem, Vlissingen
Geachte Tweede Kamerleden,
Ik heb maar een keer ervaring gehad met euthanasie: Twintig jaar geleden kreeg een buurman (tevens vriend, tevens vader van twee jonge kinderen, tevens liefdevolle buurman voor onze kinderen) kanker. Hij heeft daartegen gevochten maar de ziekte kreeg hem in zijn macht. Na twee jaar hebben we afscheid van hem genomen. Gelukkig was er euthanasie om zijn dood te verzachten.
Catherine Salzman, Rotterdam
Geachte Tweede Kamerleden,
Mijn “leven” is verwoest en totaal onleefbaar doordat ik in mijn jeugd veelvuldig seksueel ben misbruikt en verkracht. Ik heb hier een post traumatische stress stoornis aan overgehouden. Ik heb ook diverse lichamelijke klachten zoals COPD, astma, hartritmestoornissen. Ik ben alleenstaande, mijn “familie” heeft al jaren geleden het contact verbroken omdat ze zogenaamd niet weten om te gaan met iemand die depressief is.
Ik wordt heel erg somber bij het zien van jongens. Het roept herinneringen op aan mijn jeugd, die me feitelijk is afgenomen. De woningcorporatie heeft me destijds een woning aangeboden tussen diverse scholen etc. waarbij ik geen keus had: een andere woning wilden ze mij niet toewijzen.
Ik ben klaar voor de dood!
Geanonimiseerd, Beilen
Geachte Tweede Kamerleden,
12-12-12 De datum dat mijn vader en maatje zijn laatste adem uitblies. Gepland omdat hij ongeneselijk ziek was.
Een gezonde, vitale 90 jarige man die nog volop in het leven stond binnen enkele weken gesloopt door buikvlieskanker.
Na een korte opname in het ziekenhuis nam hij zelf de beslissing om thuis te willen sterven d.m.v. euthanasie.
Na diverse uitgebreide en filosofische gesprekken met de huisarts werd besloten zijn laatste en uitdrukkelijke wens tot uitvoer te brengen.
Hij kon het ook allemaal zo mooi verwoorden en ik heb ademloos en met tranen in mijn ogen naar zijn gesprekken met de huisarts geluisterd.
Hij vertelde mij dat dit een enorme opluchting was en dat hij blij was in een land te leven waar euthanasie mogelijk is.
Het gaf hem rust in de laatste weken van zijn leven.
De nacht voor de euthanasie ben ik bij hem blijven slapen. De nacht hebben we, af en toe even wegdommelend, al pratend en hand in hand doorgebracht.
Toen ik hem vroeg of hij bang was voor de dood antwoordde hij dat dit helemaal niet het geval was. Sterker nog, hij verlangde ernaar.
Hij bedankt mij omdat ik mij niet had bemoeid met zijn keuze te willen sterven.
Dit in tegenstelling tot een gelovig familielid die hem nog op andere gedachte wilde brengen en hem vertelde dat hij in de hel zou belanden.
Waarom doen mensen dit is mijn vraag aan u gelovige kamerleden? Iemand op andere gedachten willen brengen en dreigen met hel en verdoemenis? Als u door uw geloof ingegeven geen euthanasie wilt is dat uw keuze maar laat mensen die dit wel willen hun eigen keuze maken.
Waarom heren en dames van de SGP vraagt u op uw website alleen naar ‘negatieve’ ervaringen en niet naar positieve ervaringen? Bent u dan niet al bevooroordeeld? Ik denk het wel. Laat u in dit soort situaties niet door uw geloof leiden maar door uw medemenselijkheid. Iedereen heeft recht op een humaan einde zonder daarvoor van een flat of voor een trein te hoeven springen. Actieve euthanasie is voor velen een oplossing voor een humaan einde. Dat weet ik nu uit eigen ervaring zoals u hier boven kunt lezen.
De dag van de euthanasie is, ook mede door de fantastische begeleiding van de huisarts, liefdevol en respectvol verlopen. Na nog de laatste vraag van de huisarts “weet u het zeker” en het volmondige en krachtige JA van mijn vader werd de euthanasie tot uitvoer gebracht. Ik was blij voor mijn vader dat er een einde kwam aan zijn lijden.
Natuurlijk was ik zeer verdrietig maar ook dankbaar voor de hulp van de huisarts. Ik zag aan de huisarts dat het niet makkelijk voor hem was. Hij had inmiddels, door de jaren heen, een sterke band met mijn vader opgebouwd.
Hij heeft zijn genegenheid en medemenselijkheid voor mijn vader boven zijn eigen gevoelens geplaatst en dat valt enorm te waarderen. En dat beste (SGP) kamerleden zou u ook moeten doen.
Huub Lems, Amsterdam
Geachte Tweede Kamerleden,
Ik heb een brief gezonden naar de CU.
ik ben positief over euthanasie. Ik heb mijn maatje, vrouw, in 2008 verLoren aan kanker. Zij heeft ondragelijk moeten lijden. Met hulp vande huisarts Is uiteindelijk besloten middels euthanasie haar van haar lijden te verlossen.
Het was voor mijn 2 kinderen, mijn vrouw en mij vreselijk haar te moeten laten gaan op 56 jarige leeftijd.
Ik vind het vreselijk dat er in 2017 nog steeds mensen,politici bestaan die euthanasie denken te mogen veroordelen, door een Geloofsovertuiging.
Dat mogen zij voor zichzelf, maar niet voor een ander.
Ook ik heb nu na 8 jaar een euthanasie verklaring opgemaakt. Ik had 2 jaar geleden de melding altzheimer. Gelukkig voor mij had ik achteraf een burnout.
Maar de verklaring blijft van kracht. Ik hoop voor een ieder ook bij Altzheimer.
Daarover kan en mag een ander niet oordelen.,!
Henk. Jansen, Veendam
Geachte Tweede Kamerleden,
Een 65 jarige dame vroeg mijn advies omdat zij niet verder wilde leven en haar huisarts geen ja en geen nee zei op haar verzoek om euthanasie. Zij vertrouwde de huisarts en begreep zijn weifelende houding wel maar haar doodswens was sterk en langzaam opgebouwd: zij was geboren met een open rug, liep daardoor erg mank, kreeg een dwarslaesie, kwam in een rolstoel terecht en kreeg daarna een beroerte. Bij iedere tegenslag had zij zich er weer bovenop geknokt, nu raakte haar energie om door te vechten, op. Helemaal op. Ze kon bijna niets meer zelfstandig, had bij alles hulp nodig en vond die afhankelijkheid afschuwelijk. Maar toegeven dat ze ten einde raad was, dat lukte haar niet: als je haar vroeg: Hoe gaat het met u? Antwoordde ze steeds weer met: Ik ben niet ziek, ik heb geen pijn, ik heb geen reden tot klagen. Maar zij was wel uitgeput geraakt. Toen we dit samen met haar huisarts bespraken, viel bij hem het muntje eindelijk en besloot hij de euthanasie te geven, na een indringend gesprek met de Scen-arts die een advies moest geven aan de huisarts. Toen de beslissing was gevallen en ik haar vroeg hoe dit voor haar was, zei ze: Ik ben zo vreselijk opgelucht dat ik niet meer verder hoef met deze worsteling! Zij nam uitgebreid afscheid van vrienden en later van familie, en is in het bijzijn van haar dochter en haar partner vrdig ingeslapen en overleden. Het was haar gegund!
Rogier van Ravesteyn, Zwolle